Gravensteenmanifest mei 2010

Gravensteenmanifest mei 2010
Voor geloofwaardigheid, tegen de “Belgische” tussentaal.
On-taal vergiftigt de democratie.
De gebeurtenissen van de afgelopen maand hebben ondubbelzinnig aangetoond dat
verder aanmodderen met het beleid binnen het bestaande institutionele Belgisch kader
niet langer kan. Dit hoeft niet te verwonderen, aangezien de beleidsmakers nog altijd
vertrekken van de eenheid van de staat België. De realiteit is echter dat die eenheid niet
bestaat. Er zijn in wezen twee gemeenschappen, met elk hun eigen kenmerken,
opvattingen en cultuur. Er bestaat geen gemeenschappelijke “Belgische” cultuur, als
gemiddelde tussen beide gemeenschapsculturen. Het resultaat is dat beleidskeuzen altijd
onaangepast zijn aan de realiteit van de gemeenschappen.
De BHV-problematiek heeft dit ten overvloede aangetoond. Vlaanderen huldigt de
territorialiteitsopvatting. De Franstaligen, met de Franstalige Brusselse partijen als
voortrekkers, aanvaarden dit niet en stellen daar het personenrecht, met onbeperkte
individuele rechten tegenover. Niet in Wallonië wel te verstaan, want daar heerst
onverkort eveneens het territorialiteitsprincipe. Het is slechts in Vlaanderen dat de
Franstalige politici het personenrecht hanteren, met de bedoeling om er na verloop van
tijd een grenscorrectie mee te realiseren. Dit personenrecht heeft in het verleden steeds
tot territoriale aanspraken geleid. Door (rijke of arme, autochtone of allochtone)
Franssprekenden in de Vlaamse Rand rond Brussel uitzicht te geven op territoriale
rechten, hopen Franstalige politici stukje voor stukje gebied los te wrikken uit Vlaams-
Brabant.
Zolang de Vlaamse politici dit spel op “Belgische” manier willen meespelen, zullen ze zich
uit eerlijke schaamte genoopt zien om de zaken anders voor te stellen dan ze zijn. Hun
woordenschat past zich dan aan deze manipulerende “spin” aan. Deze inflatoire politieke
spraak leidt naar een regelrechte desinformatie van het eigen kiespubliek. De
Gravensteengroep vindt dit niet meer geloofwaardig.

Is het nog geloofwaardig te beweren dat men de democratische besluitvorming
aanhangt, als de meerderheid in alle politieke doorsnedes mag spelen, behalve op het
communautaire kruispunt? In de federale regering wordt de Vlaamse meerderheid
immers niet weerspiegeld; in het federale parlement wordt ze met grendels en
alarmbellen buitenspel gezet. Academisch ogende maar vaak onwaarschijnlijke
redeneringen over consensusdemocratie worden opgezet om deze neutralisering van de
meerderheidsregel te rechtvaardigen.
Is het nog geloofwaardig te beweren dat de federale regering op haar verschillende
“werven” dan toch zoveel vooruitgang had geboekt? Of is het veeleer zo dat ook in de
schoot van deze regering de wederzijdse blokkades tot een bijna absolute stilstand en
een ondertussen voor België typisch non-governo hebben geleid? En dat, waar de
regering de indruk gaf in consensus te regeren, dit bijvoorbeeld in het asielbeleid een
mensonterende chaos heeft veroorzaakt?
Is het, terugkijkend op de voorbije drie jaar, nog geloofwaardig te verzekeren dat in dit
bestel bemiddelaars bemiddelen, onderhandelaars onderhandelen, informateurs zich
informeren en opdrachthouders dragers van opdrachten zijn? Of ging het toch telkens
om weer een paar maanden uitstel te bekomen?
Is het nog geloofwaardig wanneer de ghostwriters van de koninklijke toespraken ons elk
jaar weer voorspiegelen dat deze staat kracht put uit de dialoog en uit de “ontmoeting”
van twee volkeren?
Is het nog geloofwaardig te blijven stellen dat de overdaad aan procedures zoals de
belangenconflicten, alarmbellen en evocaties in de senaat, middelen zijn om conflicten
op te lossen? Dat (zoals de wet het vraagt) de politici van de zo verworven bezinningstijd
gebruik zouden hebben gemaakt om ondertussen tot een vergelijk te komen?
Is het trouwens nog geloofwaardig Vlaanderen er voortdurend op te wijzen dat het
“zonder onderhandelingen niet zal gaan”, terwijl “verantwoordelijke” Vlaamse politici tot
het uiterste zijn gegaan in zulke onderhandelingen, met soms met zware gevolgen, niet
alleen voor hun partij, maar ook voor hun persoon? Juist in deze drie jaar durende
slijtageslag zaten tenminste aan Vlaamse kant geen “extremistische” partijen mee aan
tafel…
Is het nog geloofwaardig te stellen dat aandacht voor het “kleine probleem” van de
kieskring BHV een belemmering vormt voor de strijd tegen werkloosheid en sociale
achteruitgang? Of is het veeleer zo dat juist de oplossing van die communautaire
problemen kan bijdragen tot een betere afstemming van het beleid op de noden van de
gemeenschappen?
Is het ten slotte geloofwaardig te blijven suggereren dat met hun territorialiteitsbeginsel
de Vlamingen rechts en ondemocratisch zijn, en dat de Franstalige expansionisten
daarentegen de multiculturele democratie en de mensenrechten zelf belichamen? Vooral
de mantra dat het niet kan dat de Vlaamse gemeenschap “eenzijdig haar wil oplegt” aan
de Franstalige gemeenschap begint na een decennium ietwat hol te klinken. Als een
Vlaams wetsvoorstel niet eens geagendeerd geraakt, dan is misschien het omgekeerde
het geval.
Al deze halve en hele onwaarheden vergiftigen het politieke spreken. Woorden die niet
meer slaan waarop ze geacht worden te slaan vormen stilaan een vervuiling van het
democratische taalgebruik. De nevelige concepten van de zogenaamde
consensusdemocratie kunnen nu eenmaal slechts in wolkige bewoordingen worden
uitgedrukt; maar beide worden ook bewust ingezet om afdoende oplossingen tegen te
gaan. Deze Belgische wantaal wil kost wat kost maskeren dat het Belgische bestel op
antagonismen is gebouwd die nu eenmaal niet met wat goede wil te “verzoenen” zijn. De
politiek zal er de komende jaren dan ook helemaal anders moeten mee omgaan: niet
door de tegenstellingen te verdoezelen, maar door ze te benoemen en te erkennen.
De inzet van de politiek die de Gravensteengroep voorstaat is nochtans klaar en duidelijk:
1. de eerbiediging van de culturele en politieke eigenheid van de Vlaamse Gemeenschap;
2. een wettelijk afgebakend Vlaams territorium zoals van eender welk ander land in de
wereld; en 3. als middel daartoe, een staatshervorming die de structuren van deze staat
confederaal maakt. Dit is een helder democratisch perspectief. Blijft men het negeren,
dan zal op termijn niet alleen BHV, maar de hele staat gesplitst worden.
De Gravensteengroep
Woordvoerders voor deze tekst zijn Jef Turf, Jean-Pierre Rondas en Ludo Abicht
Voor de volledige lijst met ondertekenaars zie www.gravensteengroep.org
Etienne Vermeersch (ere-vice-rector Universiteit Gent)
Jan Verheyen (regisseur)
Frans-Jos Verdoodt (em. prof. Utrecht, prof. Universiteit Antwerpen)
Piet van Eeckhaut (gewezen voorzitter provincieraad Oost-Vlaanderen, sp.a)
Jan Van Duppen (gewezen gemeenschapssenator en huisarts)
Luc Van Doorslaer (docent Lessius, K.U.Leuven, journalist)
Jef Turf, (oud-vice-voorzitter KP)
Johan Swinnen (prof. VUB, Hogeschool Antwerpen, Sorbonne)
Hugo Stevens (historicus)
Jean-Pierre Rondas (producer Klara)
Brigitte Raskin (schrijfster)
Yves Panneels (communicatieadviseur)
Bart Maddens (prof. K.U.Leuven)
Karel Gacoms (ABVV-militant)
Paul Ghijsels (voormalig journalist en ambtenaar)
Pierre Darge (journalist)
Paul De Ridder (dr. historicus, medewerker TV Brussel)
Dirk Denoyelle (cabaretier)
Peter De Graeve (prof. Universiteit Antwerpen)
Eric Defoort (em. prof. K.U.Brussel)
Jo Decaluwe (acteur-regisseur)
Willy Courteaux (gewezen journalist)
Jan Bosmans (arts, auteur)
Tinneke Beeckman (dr. filosoof VUB)
Ludo Abicht (voormalig prof. Universiteit Berkeley)
Delen |