Bezorgde Bierenbergse Jogger laat Belletje rinkelen
Een paar dagen geleden, pal in de voornoen, ben ik opgebeld door een bezorgde Jogger. Ik ben één en al oor en aanhoor verbaasd zijn verzuchtingen. Een Jogger uit Rode. Natuurfan.
De bezorgde vrijetijdsloper wil weten wat onze vereniging voorstelt in verband met de verloederde, leegstaande VUB-ULB Campus aan de Bierenberg/Paardestraat in 1640 Sint-Genesius-Rode. Ik reageer enigszins van mijn melk: we hebben helemaal niks voor te stellen. De ontgoocheling parelt onzichtbaar in dikke druppels van ’s mans aanschijn. Hij is voor een compromis. Er moet toch iets gebeuren, probeert hij me te overtuigen.
Ja, daar kan ik in komen. Maar wat? Ik haal herinneringen naar boven uit de periode toen minister Bourgeois met plannen voor een Wetenschapspark à la Technopolis speelde. Te duur, niet rendabel, zo bleek weldra. Terug naar af.
Wel de natuur maximaal bewaren. De bellende Bierenbergjogger herhaalt zijn voorstel: een compromis met wonen en natuur. Het is dringend. Hij kent een drietal professoren die er hebben gewerkt. Er is sprake van nucleaire vervuiling op het terrein.
Ik raak stilaan geënerveerd. Tegenwoordig de aanloop naar communicatieve blunders.. Dat nucleaire verhaal gaat al drie decennia mee en steekt even vaak de kop op als het monster van Loch Ness. “Was het waar, de Vlaamse overheid had al lang ingegrepen” probeer ik hem te overtuigen. Maar ik weet het natuurlijk zelf niet erg zeker.
Aan de ander kant van de lijn ervaar ik enig onbegrip over mijn ongeloof en mijn stugge opstelling. Mijn volgend argument maakt al even weinig indruk. Ik verduidelijk dat ik dat terrein al zestig jaar ken, dat ik in Rode, meer bepaald in De Hoek, geboren en opgegroeid ben en dat het in die tijd één groot gevarieerd en onbeheerd natuurgebied was. Met een bron, rietvelden, moerasgebied, taluds en dennen, een grasveld om op te sjotten na school. Een bres dus. Met als enige bazen en beheerders de jongens uit de buurt. Meisjes speelden geen enkele rol in dat verhaal.
Maar ja, wie maalt om wat zestig jaar geleden normaal was?
Ik leg uit dat wat eens natuur was, ook opnieuw natuur mag worden, dat verkavelaars en projectontwikkelaars altijd uit zijn op winstmaximalisatie en dat er van natuur, als ze het zaakje eenmaal in handen hebben, niet veel zal overblijven. Ik verzeker hem dat wij al decennialang de problemen inzake Ruimtelijke Ordening in Rode volgen en dus een beetje van wanten weten. “Bent u zelf soms een promotor?”, waag ik.
Nee, hij is een doodgewone inwijkeling die al drie jaar met vrouw en kinderen in het mooie Rode woont en uit Gent afkomstig is. Twee keer noemt hij in de loop van het gesprek zijn naam. Maar hoe wordt die gespeld? Heb er geen idee van. Twee keer vraag ik hem om een sms’je te zenden met zijn mailadres. Zal hij stellig doen. Zo kan ik hem verwijzen naar onze webstek, waarop heel de motivering staat waarom wij absoluut tegen dat plan van burgemeester Rolin voor woongelegenheden zijn ( “niet te veel”, zegt Rolin in een gesprek met Het Laatste Nieuws. Denk dan maar meteen; niet voor Jan Modaal, want je krijgt er het uitzicht op de rest van het natuurgebied bij dat je zelf mee helpt verknoeien, en dat is een perfect verkoopargument.)
Op dat sms’je blijft het wachten als op een verdwaalde vleugellamme prijsduif op de lange vlucht uit Barcelona. Daarom verdenk ik de Bierenbergse Jogger stiekem toch van lucratieve vastgoed-bijbedoelingen. Maar ik weet wel zeker: wat ooit natuur was, mag weer natuur worden. Dat is de beste weg terug. En daar gaan we voor.
Wil je er het fijne van weten, dan kan je terecht op www.zevendekracht.blogspot.be